Όλα ξεκίνησαν από ένα σκίτσο στα social media…
Ένας μπαμπάς κάποια μέρα ρώτησε το γιό του:
-Αγόρι μου στο σχολείο σας, έχετε μετανάστες;
Και το αγοράκι με απόλυτη φυσικότητα απάντησε:
-Όχι μπαμπά… μόνο παιδάκια έχουμε!
Και κάπως έτσι, τα βήματά μου με οδήγησαν σε εκείνο το δημοτικό σχολείο στον Ταύρο. Και περίμενα υπομονετικά το διάλλειμα για να ακούσω το κουδούνι και να θυμηθώ τα σχολικά μου χρόνια!
Τίποτα δεν είχε αλλάξει… Παιδάκια ξεχύθηκαν τρέχοντας στο προαύλιο, φωνάζοντας και γελώντας. Παιδάκια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους!
Προσπάθησα να ακούσω τι έλεγαν αλλά δεν καταλάβαινα… Μιλούσαν τόσες διαφορετικές γλώσσες και καμία από αυτές δεν ήταν οικεία σε μένα!
Όσο όμως τα παρατηρούσα έβλεπα ότι η επικοινωνία με τα Ελληνόπουλα ήταν τόσο απλή και αρμονική… Είχαν έναν μαγικό τρόπο να καταλαβαίνονται και ας μην γνώριζαν τη γλώσσα. Και σε κάθε ευκαιρία μοιραζόντουσαν τη γνώση. Τα παιδιά των μεταναστών, μάθαιναν από τους συμμαθητές τους ελληνικές λέξεις και αντίστροφα…
Έμεινα εκεί άφωνος παρακολουθώντας αυτόν τον πολυπολιτισμικό «παιδότοπο», λες και παρακολουθούσα τα δικά μου παιδιά να παίζουν στο προαύλιο του σχολείου τους!
Η μπάλα που έσκασε σχεδόν πάνω μου, με «ξύπνησε»… Πήγα και την έπιασα έτοιμος να την ρίξω ξανά μέσα στο προαύλιο, όταν είδα δύο παιδάκια να έρχονται τρέχοντας προς το μέρος μου! Τους την πέταξα και τότε το Ελληνόπουλο είπε κάτι στο αυτί του άλλου παιδιού που, σίγουρα, ήταν από κάποια άλλη χώρα.
Και τότε το παιδάκι (αργότερα έμαθα ότι τον έλεγαν Ναζίμ, ήταν 8 χρονών και είχε έρθει από την Συρία) μου χαμογέλασε και μου είπε: «Φκαρίστο»… Όσο για τον Δημήτρη, (ήταν το άλλο παιδάκι και εκείνος 8 χρονών) μου είπε σκασμένος στα γέλια: «Σάκαρ» (ή κάπως έτσι, αν δεν κάνω λάθος)!
Έφυγα από εκεί μετά από αρκετές ώρες αφού πρώτα μίλησα με δασκάλους αλλά και παιδιά από αυτό το «πολυπολιτισμικό» δημοτικό σχολείο στον Ταύρο… Και έφυγα έχοντας καταλάβει πόσο απλή και πόσο αρμονική μπορεί να είναι η συνύπαρξη.
Και μπορεί να είναι πραγματικά αρμονική όταν το μυαλό και η καρδιά είναι ανοιχτή!